Toplumsal yozlaşma erozyonunun beraberinde getirdiği “mutsuzluk” girdabında, geçmiş günleri özlemle arar hale geldik.
Elbette, değişim kaçınılmazdır. Ancak bu değişimin değerlerimizde değil, teknolojide olduğunu görmekteyiz.
Geçtiğimiz günlerde sosyal medyada bir şiirle karşılaştım. Eskinin değerlerinin harf harf işlendiği bu eser, şair Halis Ünlü’ye ait. Okudukça, yıllar öncesine dönmemiz için bir fırsat sundu. O güzel günlerin tadını bir kez daha hissetmemiz amacıyla bu şiiri sizlerle paylaşmaya karar verdim.
“Televizyon karıncalı, insan netti
Dertlinin derdi, dertsize dertti
Evcilik oyunu, oyundan ibaretti
Eskiden hayat daha güzeldi…
Herkesin evi, herkesin eviydi
Veresiye defteri yoksulun cebiydi
Her semtte yalnız bir kişi deliydi
Eskiden hayat daha güzeldi…
Büyüklere saygı çok büyüktü
Şimdi büyükler boynunu büktü
Elmalar elma, erikler erikti
Eskiden hayat daha güzeldi…
Köyler, şehirlerden farklıydı
Gelinler utangaç, duvaklıydı
Damlar üzümlü, sokak kavaklıydı
Eskiden hayat daha güzeldi…
Her kapıda ikram edilen su vardı
Kavunun, karpuzun kokusu vardı
Çocuklarda bile Allah korkusu vardı
Eskiden hayat daha güzeldi…
Doyardık, ekmeğe sürülen salçayla
Kumaşçı teyzeler gezerdi bohçayla
Yastık altını değişmemiştik bankayla
Eskiden hayat daha güzeldi…
Eksik olmazdı yatılı misafir
Hasta etmezdi ne çamur, ne kir
Zenginden daha çok gülerdi fakir
Eskiden hayat daha güzeldi…
Nineler göz nuru kazaklar örerdi
Abiler eskitir, kardeşler giyerdi
Mahalle dünya kadar bir yerdi
Eskiden hayat daha güzeldi…
Diziler bile mahalleyi anlatırdı
Dönmeyen asker mahalleyi ağlatırdı
Jeton sarı sarı, mektup satır satırdı
Eskiden hayat daha güzeldi…
Kavgalar nadir, küslükler günlüktü
Ev sobalı, merdiven altı kömürüktü
Pantolon yamalı, nikahlar ömürlüktü
Eskiden hayat daha güzeldi…”
