1969 yılında Ay’a kalıcı bir yerleşim kurma fikri imkansız görünüyordu. Ancak ABD, Çin ve Japonya’nın yeni uzay yarışı ile birlikte Dünya’nın bölgesel çatışmaları uzaya yayılabilir. Ay’a ilk ayak basıldığında, ABD’nin Ay’ın sahibi olduğunu düşünenler oldu. Ancak Northumbria Üniversitesi’nden uzay hukuku profesörü Christopher Newman’a göre Ay’ın sahibi olabilecek biri yok. Bu durum, 1967 Dış Uzay Anlaşmasına tabi olarak belirlenmiş durumda. Uzay alanının, ülkelerin egemenlik iddialarına tabi olmadığı süreci belirleyen bu anlaşma, Ay’ın ‘sahiplenilemeyeceği’ ilkesini belirtir. Profesör Newman’a göre, anlaşmanın amacı önemli; bu iki büyük süper gücün (ABD ve Rusya) uzayda rekabete girmesini engellemek ve kimsenin üstünlük kurmamasını sağlamaktı. Bu anlaşmanın imzalanmasının ardından Ay’da kalıcı bir yerleşim yerinin inşa edilmesi durumunda, bu yapının sahiplenemeyeceği vurgulansa da, ülkenin kullanımına açık olduğu da ima edilmektedir. Bazı uzmanlar ve hükümetler, Dış Uzay Anlaşması’nın artık zamanın ruhuna uymadığını düşünmekte. Bunun temel sebebi, Ay’daki yerleşimleri ziyaret etmenin hâlâ zor olması ve Dış Uzay anlaşmasının buradaki faaliyetler konusunda açık uçlu olduğu ve bir güncellemenin gerekirli olduğu. Uzay hukuku profesörü Newman’ın açıklamasına göre, devletlerin uzayda kazanç sağlama çabalarının meşruluğu hala tartışma konusudur. Bununla birlikte, devletlerin uzayda toprak edinme hakkında kuralları net bir şekilde belirtilmiş olup, madencilik konusunun Dış Uzay Anlaşması tarafından yasaklandğına dikkat çekmektedir. Bu nedenle, uzmanlar çok ciddi bir şekilde, anlaşmanın güncellenmesi için adımlar atılması gerektiğini savunmaktadır. Sonuç olarak, Dış Uzay Anlaşması, uzayla ilgili faaliyetlerin sadece ulusal değil, küresel düzeyde yararlı olmasını ve uzayda ulusal egemenlik iddialarına izin vermeden uluslararası hukuka uygun olarak yapılmasını esas alır.
